365 days

    "ค่ำคืนในนครนิวยอร์คเมืองที่ผู้คนไม่เคยหลับใหลมันจะให้ความรู้สึกเหมือนอยู่กรุงเทพมั้ยนะ..."


    ฉันพยามจะติดต่อปลายสายให้ได้ภายในสิบนาทีแต่มันกลับทำให้ฉันหดหู่ใจกว่าเดิมอีก "รับสิ... รับสิ..." ฉันบ่นพึมพำพรางเอานิ้วชี้ม้วนสายโทรศัพท์ไปด้วย ฉันไม่ใช่แค่ได้รับความกดดันในการโทรนะฉันยังได้รับความกดดันจากผู้คนด้านหลังฉันด้วย "นี่หนูเสร็จรึยัง?" คุณป้าที่ต่อแถวเพื่อใช้โทรศัพท์สะกิดถามฉันอันท่ีจริงนะฉันอยากจะหันไปบอกมากเลยว่า "ปลายสายไม่รับหนูก็ไม่ไปไหนหรอกค่ะ" เห้อ... แต่มันไม่ได้น่ะสิฉันเลยตัดใจวางสายไปแล้วเดินออกมาจากตู้โทรศัพท์ ถ้าฉันติดต่อจอร์ดไม่ได้ภายในวันนี้ล่ะก็ฉันโดนเจ้านายด่ายับแน่ๆทำไมนะทำไมกันโทรศัพท์ต้องมาหายเอาตอนนี้ด้วยทำไมนะทำไมกันคุณจอร์ดถึงสำคัญกับเจ้านายเช่นนี้ 

เมื่อสามสิบนาทีก่อน... "อะไรนะคะ??? แล้วทำไมเจ้านาย..." ฉันอยากกรีดร้องแล้วเอาดินสอปักหัวคนตรงหน้ามากทำไมถึงเอาแต่ใจขนาดนี้นะคุณ! "เธอเป็นลูกจ้างฉันนะไดอาฉะนั้นเธอก็ต้องทำตามที่ฉันฉันสั่งสิ" ฉันรู้ว่าฉันต้องทำตามที่เจ้านายสั่งแต่ทำไมเรื่องแค่นี้แค่ติดต่อคุณจอร์ดชื่อเชยๆนั่นให้ได้ทำไมต้องให้ฉันทำด้วยล่ะ "แต่โทรศัพท์ฉันหายนี่คะ" ฉันพยามอธิบายแต่อันที่จริงมันดเหมือนการเถียงมากกว่านะ "โทรศัพท์บนโลกนี้มีที่เธอคนเดียวรึไงไดอา?" ไม่ได้มีที่ฉันคนเดียวหรอกคุณ! แต่ที่มีอยู่บนโลกเนี่ยมันไม่ใช่ของฉัน "ไม่รู้ล่ะเธอไปติดต่อคุณจอร์ดให้ได้แล้วพูดตามใบนี้ โอเค๊?" พอเจ้านายพูดเสร็จก็ยัดกระดาษยับๆลงมือฉันทันทีแล้วเดินเข้าห้องทำงานไป นี่ไงล่ะทีเนี้ยกรรมก็ตกเป็นของฉันสิ ฉันคลี่กระดาษออกมาดูมันเป็นภาษาอังกฤษเขียนยิกๆเหมือนลายมือเด็กมากกว่าลายมือเจ้านาย 'if you love me please come back to my hart. I'm sorry to everything I can't chage the time but I can chage myself for you bube'  โอ๊ะโอ.. ฉันยืนอ่านนิ่งๆ ได้แต่คิดว่านี่มันจดหมายอะไรกันเนี่ยเจ้านายจะง้อคุณจอร์ดนั่นเหรอ